پل بروکلین گرانترین سازه قرن نوزدهمی جهان به شما می‌رود که یکی از نماد های نیویورک محسوب می‌شود و هنوز از آن به عنوان یکی از شاهکار های معمار و مهندسی تاریخ یاد می‌کنند.
در این مطلب با توریسم‌اینترنشنال همراه باشید تا شمارا با تاریخچه این سازه باشکوه آشنا کنیم.
پل بروکلین (به انگلیسی: Brooklyn Bridge) یک پل معلق در نیویورک آمریکا است که بروکلین و منهتن را به هم متصل می‌کند. کار ساخت این پل که از قدیمی‌ترین پل‌های معلق آمریکا است در ۳ ژانویه ۱۸۷۰ آغاز و در ۲۴ می ۱۸۸۳ به اتمام رسید.
این پل که بر روی رودخانه شرق ساخته شده است، با دهانه‌ی اصلی به طول ۳۴۸۶ متر و طول کلی ۱۸۲۵ متر و عرض ۲۶ متر، از زمان ساخت تا سال ۱۹۰۳ طولانی‌ترین پل معلق جهان بود. نیویورک یکی از زیباترین خط افق‌های جهان را دارد که دورنمای این پل در منظره شهر، خط افق نیویورک را دو چندان زیباتر می‌کند.
این پل نه تنها در ظاهر باشکوه و مقاوم است بلکه در واقعیت هم همین‌طور است. دو برج هر کدام به ارتفاع ۸۴ متر در وسط پل ساخته شده است که بسیاری از کابل‌ها به آنها متصل شده‌اند. یک شبکه کابل‌های مقاوم هر کدام به ضخامت ۱۱ اینچ این پل را در برابر سقوط محافظ می‌کند.
در سال ۱۸۸۳، پس از ۱۴ سال عملیات اجرایی ساختمانی و کشته شدن ۲۷ نفر از فعالان پروژه، پل بروکلین بر فراز رودخانه شرقی در حالی افتتاح شد که دو شهر پرجمعیت نیویورک و بروکلین برای اولین بار در تاریخ با یکدیگر مرتبط شدند. هزاران نفر از شهروندان بروکلین و جزیره منهتن برای دیدن مراسم افتتاحیه در محل حضور یافتند. ریاست مراسم را رئیس‌جمهور وقت آمریکا چستر. ای. آرتور و فرماندار نیویورک گرودر کلیولند بر عهده داشتند. پل بروکلین که توسط جان. ای. روبلینگ طراحی‌شده بود بزرگ‌ترین پل معلق جهان در زمان خود بود.
طراحان پل و اتفاقات جالب آن
جان روبلینگ (John Roebling) در سال ۱۸۰۶ در آلمان به دنیا آمد و از پیشگامان طراحی پل‌های معلق فلزی بود. وی در دانشگاه برلین به تحصیل در رشته مهندسی صنایع پرداخت و زمانی که ۲۵ سال بیشتر نداشت به پنسیلوانیای غربی مهاجرت کرد. به رغم تلاش بسیار برای ادامه زندگی در شغل کشاورزی، ناکام ماند. کمی بعد به هایرسبورگ رفت و سرانجام به عنوان مهندس ساختمان مشغول به کار شد و با ارتقا و ترویج استفاده از کابل‌های سیمی در صنعت ساختمان توانست کارخانه تولید کابل‌های سیمی را تاسیس کند.
جان روبلینگ
در عین حال، توانست شهرت بسزایی درزمینه‌ی طراحی پل‌های معلق به دست آورد، گو اینکه در آن روزها به رغم استفاده بسیار از فناوری پل‌های معلق، ضعف طراحی این‌گونه پل‌ها در برابر باد و بارگذاری سنگین هنوز حل نشده بود. روبلینگ با نوآوری‌هایی که در فناوری‌های معلق به وجود آورد توانست اعتباری درخور توجه به دست آورد. او با اجرای یک خرپای تقویت شده در دو طرف سواره روی پل توانست استحکام و ثبات قابل توجهی به سازه‌های معلق ببخشد. با الهام از این مدل طراحی او توانست پل‌های معلقی در تنگه نیاگارا و بر فراز رودخانه اوهایو در منطقه سین سیناتی برپا کند.
بر پایه عملکرد چشمگیر روبلینگ، مقامات ایالت نیویورک طرح روبلینگ را مبنی بر اجرای پل معلقی به طول ۴۹۰ متر پذیرفتند و به عنوان سرمهندس پروژه منصوب شد. این اولین پل فلزی معلق در جهان بود که تصمیم به ساخت آن داشتند.
پسرش واشنگتن، مهندسی بی‌تجربه وتازه کار بود، اما پدر او را با خود همراه کرد و قانعش کرد که این طرح قابل اجرا است. او پدر را می‌شناخت، می‌دانست وقتی پدر تصمیم به کاری گرفت تا آن را عملی نکند از پا نمی‌نشیند. برای همین به یاری پدر آمد، هر دو در پیاده کردن چنین پروژه‌ای و برطرف کردن موانع آن دست به کار شدند.
واشنگتن روبلینگ
قانع کردن بانکداران برای گرفتن وام جهت عملی کردن چنین پروژه‌ای که از طرف همه غیرممکن اعلام شده بود کار ساده‌ای نبود. ولی بالاخره آنها را قانع کردند. بودجه تامین شد، پدر و پسر با دقت تمام به استخدام نیروی انسانی پرداختند و اولین کلنگ ساخت پل در پاییز سال ۱۸۶۹ به زمین زده شد.
چند ماهی از شروع کار نگذشته بود که تراژدی تلخی رخ داد. پایان یک روز سخت و پرکار در راه بازگشت به خانه، ماشین جان با یک کامیون تصادف کرد؛ جان در دم جان سپرد اما واشنگتن زنده ماند. گرچه حال واشنگتن هم دیدنی نبود. در بیمارستان پزشکان با کمال تاسف اعلام کردند که او به کلی فلج شده و قدرت هیچ حرکتی را تا پایان عمر نخواهد داشت. حتی نعمت حرف زدن از او گرفته شده بود و می‌بایست بقیه عمرش را در تخت‌خواب بی‌حرکت می‌ماند. امیدی به ادامه کار ساخت پل نبود. واشنگتن و پدر تنها کسانی بودند که می‌دانستند چطور این کار را بکنند. اما پدر مرده بود و پسر در گوشه بیمارستان محکوم به خاموشی ابدی بود، کابوس وحشتناکی بود. این اولین کشته از مجموع ۲۷ نفری بود که در طول عملیات احداث پل بروکلین جان خود را از دست دادند.
اما فکر واشنگتن مثل گذشته خوب کار می‌کرد و جوان مفلوج امیدش را از دست نداده بود. او بی‌حرکت به دنبال راه حلی بود. اما چطور یک تکه گوشت بی‌حرکت می‌توانست ساخت پل را تمام کند، تنها یک انگشت دست راست برای او مانده بود. اما او در تقلا بود و در درونش تلاش می‌کرد.
روزی فکر بکری به سرش زد؛ فکری که معجزه آفرید. او و همسرش (امیلی وارن روبلینگ) هر دو با علایم تلگرافی مورس آشنا بودند. ساعت‌ها طول کشید که با زدن تنها انگشتش به بازوی همسرش که کنار تخت او نشسته بود فهماند که می‌تواند با او حرف بزند. نگاه نافذ و پر از معنای واشنگتن به صورت امیلی مانده بود. با تلاش بسیار به همسرش فهماند که می‌خواهد کار سرپرستی ساخت پل را بر عهده بگیرد.
روبلینگ که در خانه بستری‌شده بود از طریق همسرش امیلی رهبری پروژه را ادامه داد. در سال ۱۸۷۷ روبلینگ به همراه همسرش به خانه جدیدی که چشم‌اندازی از پل را داشت نقل مکان کردند. به‌تدریج بیماری روبلینگ بهبود یافت اما وی به‌صورت موضعی برای باقی عمر معلول شد.
او ۱۳ سال با زدن انگشت خود به بازوی همسرش با علایم مورس، مهندسین و کارگران پل را هدایت کرد و آن را به پایان رساند و رویای پدر را عملی کرد؛ امروز پل بروکلین تنها سمبل نیویورک نیست بلکه سمبلی از استقامت و امید هم هست.
دو پی از جنس گرانیت در کانال‌های آب‌بند ساخته شد و در ساحل بروکلین تا عمق ۱۳ متری و در ساحل نیویورک تا عمق ۲۴ متری در دریا فرورفتند. مهندسان با دو پمپ هوای قوی و فرستادن هوای فشرده به کانال‌های زیرآبی و درنتیجه تخلیه آب داخل کانال توانستند به عملیات اجرایی زیر آب ادامه دهند. تا آن زمان اطلاعات بسیار کمی درباره عوارض ناشی از کار کردن تحت چنان شرایطی در دست بود و در نتیجه صدها کارگر در اثر عوارض فعالیت در محیط‌های تحت فشار بیمار شدند.
این بیماری در اثر ایجاد حباب‌های نیتروژن در جریان خون به وجود می‌آید که ناشی از انتقال سریع شخص از محیط تحت‌فشار به محیط با فشار طبیعی است. تعداد معدودی از کارگران بر اثر این بیماری جان خود را از دست دادند و شخص واشینگتن روبلینگ در سال ۱۸۷۲ براثر همین بیماری بستری شد. تعداد دیگری از کارگران هم براثر حوادث معمول کارگاه‌های ساختمانی از قبیل سقوط از ارتفاع و همچنین آتش‌سوزی جان سپردند.
امیلی ادعا می‌کرد که این پل بدون این کابل‌ها هم فرو نمی‌ریزد و صرفا خم می‌شود. بعد از افتتاح این پل هنوز خیلی از نیویورکی‌ها امن بودن این پل را باور نداشتند و برای اثبات سخنان (امیلی وارن روبلینگ) تعداد ۲۱ فیل به صورت هم‌زمان از روی پل عبور کردند. پل بروکلین به عنوان یکی از بزرگ‌ترین پل‌های مهندسی در قرن ۱۹ هنوز باقی مانده و یکی از محبوب‌ترین پل‌های جهان در شهر نیویورک است.
دسترسی به پل بروکلین
برای رسیدن به پل زیبای بروکلین به ویژه برای گردشگران بهترین راه استفاده از خطوط مترو است. خطوطی که مستقیما به این پل می‌رسند خطوط۴، ۵ و ۶ است و اگر در خطوط J یا Z بودید نگران نباشید. از آنها هم می‌شود خط خود را تغییر دهید و در نهایت با تغییر خط متروی خود به راحتی به این پل زیبا برسید.
شما می‌توانید با دوچرخه خود وارد پل شوید، کافی است مسیر پیاده و دوچرخه را دنبال کنید.
حقایقی جالب در مورد پل بروکلین
- پل بروکلین به قدری مورد توجه گردشگران قرار گرفته است که از آن به عنوان هشتمین عجایب دنیا یاد می‌شود.
- به دلیل مشکلات فراوانی که در طول ساخت پل وجود داشت و قبلا به آنها اشاره شده است، از این پل به عنوان سمبل استقامت و امید هم یاد می‌شود.
- پل بروکلین یکی از قدیمی‌ترین پل‌های معلق مدرن دنیا در آمریکا است، این پل ۱۸۲۵ متر طول دارد و بزرگ‌ترین پل معلق جهان تا سال ۱۹۰۳ بوده است.
- این پل اولین پل معلق سیم فولادی (steel-wire) جهان است.
- در طول ۲۴ سال ساخت پل بروکلین ۲۷ نفر جان خود را از دست دادند.
- در ۲۴ مه سال ۱۸۸۳ امیلی روبلینگ اولین کسی بود که طول پل را طی کرد در حالی‌که خروسی هم به نشان پیروزی به همراه داشت. طی ۲۴ ساعت بعد از آن، جمعیتی بالغ بر ۲۵۰ هزار نفر سرتاسر پل را پیاده طی کردند و از گردشگاه عریضی که جان روبلینگ در بالاسر ماشین‌رو پل، منحصرا برای عابرین پیاده طراحی کرده بود، لذت بردند.
- ۲۱ فیل در سال ۱۸۸۳ از روی پل عبور کردند تا مقاومت آن به همه ثابت شود.
- این پل نماد فرهنگی نیویورک محسوب می‌شود.
- هیچ کس دقیقا نمی‌داند این پل در واقعیت چه رنگی است.
- پل بروکلین به دلیل برخورداری از آرک‌ها و معماری ویژه، همواره یک صحنه مهم برای دوربین‌های گردش‌گرانی بوده است که از نیویورک دیدن می‌کنند. این پل در صدها فیلم از فیلم‌های سنتی همچون «وودی آلن» گرفته تا «گودزیلا»، «دیپ ایمپکت» و «من افسانه ام» نیز ظاهر شده است.
پل بروکلین با طول بی‌سابقه و دو برج باشکوهش عنوان هشتمین عجایب دنیا را از آن خود کرد. ارتباطی که این پل بین دو مرکز پرجمعیت بروکلین و منهتن ایجاد کرد، برای همیشه بر روند شهر نیویورک تأثیر بسزایی گذاشت. در سال ۱۸۹۸ شهر بروکلین رسما به شهر نیویورک و در سال ۱۸۹۸ با الحاق بروکلین به نیویورک شهرهای کوچک و جزایر اطرافش وسعت بیشتری پیدا کرد.
این پل در دو طبقه طراحی شده است، طبقه زیرین برای تردد اتوموبیل و طبقه فوقانی برای تردد پیاده‌ها و همچنین دوچرخه سوارها است.
بسیاری از گردشگران دنیا آرزو دارند یک عکس با این پل زیبا داشته باشند. یک گردشگر نوشته است:
در ۲۱ ژانویه ۲۰۰۸ بادهای سرد قطب شمال دمای منتهتن را به منهای ۶ درجه سانتی‌گراد پایین آورده بودند اما با وجود این، ما تصمیم گرفتیم به پل بروکلین برویم تا در آنجا عکس بگیریم زیرا همیشه دوست داشتیم با این پل به یاد ماندنی عکس بگیریم.