به گزارش توریسم اینترنشنال، عکس‌هایی که در اینجا خواهید دید مربوط به حدود ۱۱۰ تا ۱۵۰ سال قبل هستند و فرهنگ و وضعیت مردم چین را در آخرین سال‌های حکومت خاندان چینگ نشان می‌دهند.
سلسلۀ چینگ آخرین سلسلۀ امپراطوری در کشور چین است. امپراطوران این سلسله از سال ۱۶۳۶ به مدت نزدیک به سیصد سال بر چین حکومت می‌کردند. در سال ۱۹۱۱ و با وقوع «انقلاب شین‌های»، بعد از یک دورۀ چندین‌ساله از شورش و آشوب، حکومت امپراطوری پایان یافت و حکومت موسوم به «جمهوری چین» شکل گرفت («جمهوری چین» نیز در سال ۱۹۴۹ و در نتیجۀ جنگ داخلی جای خود را به حکومت کمونیستی «جمهوری خلق چین» داد).
امپراطوری چینگ در ابتدا بزرگترین قدرت شرق آسیا بود، اما در اواخر دوران حکومت خود دچار ضعف و فساد شدید شده بود و به لحاظ اقتصادی در وضع بسیار نامناسبی قرار داشت. شکست‌های متعدد از قدرت‌های استعمارگر خارجی و دخالت‌های آنان در امور کشور یکی از عوامل مهم در افزایش این ضعف و فساد بود. از این دوره در تاریخ چین با عنوان «قرن تحقیر» یاد می‌شود. حکومت چینگ در سال‌های منتهی به زوال خود تلاش کرد تا اصلاحاتی سیاسی و اقتصادی را در کشور به وجود بیاورد، اما دامنۀ شورش و نابسامانی گسترده‌تر از آن بود که این اصلاحات بتواند آتش آن را خاموش کند.
عکس‌هایی که در اینجا می‌بینید مربوط به آخرین سال‌های امپراطوری چینگ هستند؛ یعنی بین ۱۱۰ تا ۱۵۰ سال قبل. در این عکس‌ها تصویری گویا از فرهنگ و وضعیت مردم چین در آن زمان را می‌توان مشاهده کرد.
۱. بازاری در شهر گوانگ‌ژو (۱۸۸۰).
۲. یک پزشک مخصوص پا در شهر پکن که مشغول معاینۀ بیمار است (۱۸۶۹). (بر طبق قانون حکومت چینگ همۀ مردان چینی که از قومیت «هان» بودند باید موهایشان را به همین شکلی که در عکس دیده می‌شود می‌بافتند).
۳. یک زن خدمتکار که برای خانواده‌ای ثروتمند کار می‌کند (۱۸۷۴). (پا‌های زن شکلی غیر عادی دارد و این به دلیل این است که سنت «بستن پا» در مورد او انجام شده است. این سنت به مدت تقریبا هزار سال در مورد بسیاری از دختران چینی انجام می‌شد. بستن پا به این صورت بود که در کودکی چهار انگشت پا به غیر از انگشت شست را می‌شکستند و آن‌ها را در زیر پا جمع می‌کردند و سپس پا را با پارچه می‌بستند تا شکلش به همان صورت حفظ شود. این سنت دردناک موجب نقص در توانایی‌های حرکتی زنان می‌شد، اما خانواده‌های ثروتمند این را موجب زیبایی و نشان شان اجتماعی بالا می‌دانستند. در اواخر دوران سلسلۀ چینگ این سنت در بین طبقات پایین جامعه هم رواج پیدا کرده بود).
۴. جوانان چینی در حال استعمال تریاک (۱۸۸۰). (تریاک از قرن هفتم میلادی در چین مصرف دارویی داشت، اما در قرن هیجدهم انگلستان برای اینکه مجبور نشود در ازای کالا‌هایی که از چین وارد می‌کرد به آن‌ها نقره پرداخت کند، در هندوستان به کشت خشخاش پرداخت و تریاک را در مبادلات خود با چین جایگزین نقره کرد. مصرف تریاک در این دوره به شکل چشمگیری در بین جوانان چینی رواج پیدا کرد. وقتی که چین واردات تریاک را ممنوع اعلام کرد، انگلستان برای لغو این ممنوعیت با چین وارد جنگ شد).
۵. دختران جوان در حال مصرف تریاک.
۶. گروهی از مردم در حال تماشای «اپرای پکنی» (۱۹۰۸). (اپرای پکنی نام نوعی نمایش سنتی چینی است که با آواز و رقص و موسیقی همراه است و داستان‌ها و افسانه‌های کهن را روایت می‌کند. در دوران انقلاب فرهنگی که در زمان حکومت مائو اتفاق افتاد، گفته شد که اپرای پکنی باید جای خود را به «اپرای انقلابی» بدهد؛ مقصود از اپرای انقلابی نمایشی بود که ارزش‌های جمهوری خلق کره را نشان بدهد).
۷. دو بازرگان ثروتمند مشغول غذا خوردن هستند و گروهی از دختران برای آن‌ها موسیقی و آواز اجرا می‌کنند (۱۹۰۱).
۸. دو دختر نوازنده و آوازخوان (۱۹۰۱).
۹. مردانی در کنار ادوات جنگی (۱۸۷۲).
۱۰. سه بازرگان با لباس‌های سنتی (۱۸۶۹).
۱۱. زنی از طبقۀ اشرافی در کنار ندیمه‌اش (۱۸۶۹).
۱۲. مردان چینی در کنار شتر‌هایی که برای حمل بار در کاروان‌ها از آن‌ها استفاده می‌شد. (پکن، ۱۹۰۱).
۱۳. تصویری از یک زن قایقران (گوانگ‌دونگ، ۱۸۶۹).
۱۴. پسران مدرسه‌ای روی شانۀ یکدیگر رفته‌اند تا تصویری از اژد‌ها را بسازند (پکن، ۱۹۰۲).
۱۵. زنان قصر با لباس‌ها و آرایش‌های سلطنتی دربار چینگ (۱۹۱۰).
۱۶. رودخانه‌ای در منطقۀ سیچوآن (۱۹۰۶).
۱۷. تازه‌عروسی که آمادۀ رفتن به خانۀ شوهر است (۱۹۱۱). (معمولا عروس‌ها از نقابی پارچه‌ای استفاده می‌کردند اما در این عکس یک سبد روی سر عروس قرار داده شده).
۱۸. مردان مغول در حال اجرای نمایش سنتی در استان هبئی (۱۹۰۹).
۱۹. دهقانان در حال حمل کیسه‌های چای (سیچوآن، ۱۹۰۸).
۲۰. کودکان ربوده شده‌ای که در یک کشتی پیدا شده‌اند (فوژو، ۱۹۰۴). این کودکان برای فروخته شدن به عنوان برده ربوده می‌شدند.
۲۱. میوه‌فروش دوره‌گرد در پکن (۱۸۶۹).
۲۲. تماشای فانوس جادویی (شهر فرنگ) در پکن (۱۸۷۱).
۲۳. بالکن یک چایخانه در هنگ‌کنگ (۱۸۶۸).
۲۴. فروشنده اشیاء تزئینی در پکن (۱۸۷۱).
۲۵. نقاشی در حال کار در کارگاهش (هنگ‌کنگ، ۱۸۷۱).
