گزارش میدانی “نشریه اشپیگل” از آشفته ترین شهرِ جهان

توریسم اینترنشنال؛”هاینر هافمن” نویسنده و خبرنگار “نشریه اشپیگل”، در گزارشی میدانی، به وضعیت زندگی در شهر “لاگوس” به عنوان یکی از آشفته‌ترین شهرهای جهان که در نیجریه و قاره آفریقا واقع شده پرداخته و سعی کرده تا حدی تصویری روشن از زندگیِ پرهرج و مرج مردم در این شهر ارائه کند. زندگی که در نبودِ مدیریت موثر شهری، عملا موجب شده تا مردم به شیوه های مد نظر خود، به سراغ حل مشکلات و چالش هایشان بروند. مساله‌ای که عملا بر شدت و میزان هرج و مرج در شهر لاگوس افزوده است.

هاینر هافمن در گزارش خود می نویسد: «شهرِ لاگوس در نیجریه، در حالِ تبدیل شدن به بزرگترین شهر جهان است. این ابرشهر به شدت از آشفتگی های مختلفی رنج می برد که از جمله آن ها می توان به: ترافیکِ سنگین، محله های به شدت فقیر نشین و همچنین کمبود قابل توجه آبِ شهری اشاره کرد(لاگوس یک شهر ساحلی است). کودکانی که در زاغه های نزدیک به دریا(منطقه ساحلیِ ماکاکو) زندگی می کنند، مدام در خطر هستند. یک کودک سه ساله در حالی که بلند می خندد به من می گوید: “دیروز، وقتی وارد آب شدم نزدیک بود خفه شوم”. مادر وی نیز با صدایی بلند تر می خندد و می گوید: “من خیلی زود خم شدم و او را از آب بیرون کشیدم”.

به گزارش توریسم اینترنشنال؛ در شهر لاگوس، ناپدید شدن کودکان در دریا به هیچ عنوان پدیده ای عجیب و غریب نیست. در واقع، مردم لاگوس، تا حد زیادی به شیوه های غیرعادی از زندگی خو گرفته اند. “آلیات آجاگون”(یک زن که در منطقه زاغه نشین ماکاکو زندگی می کند) به همراه پنج کودک خود در یک زاغه که حدودا ۱۵ متر فضا دارد، زندگی می کنند. خانه آن ها بر روی تپه های مرداب لاگوس ساخته شده است. سقفِ زاغه ها از تخته های چوب ساخته شده است. آب نیز به راحتی از فضای میان تخته های سقف عبور می کند و وارد زاغه ها می شود.

مقادیر زیادی از مدفوع انسان ها در محله ساخته شدنِ زاغه ها جمع شده است. زاغه ها از توالت هایی برخوردار هستند که صرفا یک حفره در کف زاغه هستند و به طور مستقیم فضولات را راهی آب دریا می کنند. متاسفانه این همان آبی است که کودکان در آن بازی می کنند. البته که آن ها(کودکان و اهالی زاغه ها) این مساله را غیرعادی نمی بینند.

آجاگون این زندگی را که در نزیکی دریا است دوست دارد. وی می گوید: “من هر روز می توانم منظره ای از دریا را داشته باشم. چه چیزی می تواند از این بهتر باشد؟” دراروپا، یکچنین منطقه ای(ماکاکو) را زاغه می خوانند با این حال، این هم سبکی از زندگی است که مردم ماکاکو به آن خو گرفته اند.

لاگوس را نمی توان شهری دانست که مثلا مردم اروپا و یا دیگر مناطق جهان بتوانند به خوبی آن را با استانداردهای ذهنی خود درک کنند. این شهر فرسنگ ها با ایده آل های مطلوبِ طراحی شهری در کشورهای غربی فاصله دارد با این حال، ناکارآمد هم نیست. فقط می توان گفت که مسائل و امور در ماکاکو تا حد زیادی شکل و قالبی متفاوت دارند.

بسیاری از ساکنان ماکاکو از بسیاری از کشورهای غرب آفریقا مهاجرت کرده اند. کشورهایی که عمدتا در آن ها، ماهیگیر بوده اند. چشم اندازِ درآمد بهتر همان چیزی است که آن ها را به ابرشهرِ لاگوس کشانده است. آن ها فرهنگ زندگی دریایی خود را در لاگوس که چندان نمی توان آن را یک شهر به معنای واقعی کلمه دانست نشان می دهند.

آمار دقیقی در مورد جمعیت لاگوس وجود ندارد با این حال، بر اساس آمارها چیزی بیش از ۱۵ میلیون نفر در شهر لاگوس زندگی می کنند و روزانه نیز سه هزار نفر به جمعیت لاگوس اضافه می شود. کارشناسان انتظار دارند که لاگوس تا پایان قرن حاضر، به بزرگترین شهر جهان تبدیل شود.

لاگوس شهری پر سرو صدا است. صداهای بوق در ترافیک سنگین لاگوس، مغازه هایی که صدای پخش موسیقی خود را به شدت بالا می برند، دست فروشان که درخیابان داد و بیدا می کنند و حتی موسیقی های محلی اجرا می کنند، همه و همه بر شدت سروصدا در لاگوس می افزایند.

لاگوس شهری گرم و مرطوب است. درجه حرارات هوا به ندرت در شب ها کم می شود. لاگوس شهری است که در آن ثروتمندان ثروتشان را پنهان نمی کنند و فقرا هم قادر به مخفی کردن فقرشان نیستند. تنها یک چیز است که این دو گروه را به هم وصل می کند: آب.

یک طراح شهری به نامِ “تایبات لاوانسون” می گوید: “ما در مورد آب موسیقی داریم، ما در کنار آب، روی آن و با آن زندگی می کنیم. آب مولفه و اِلِمان اصلی و مرکزی شهر لاگوس است. لاگوس شهری است که آب را دوست دارد اما در وضعیت جنگ همیشگی با آن نیز قرار دارد. با این همه، شهر لاگوس شهری است که کم و بیش توسط خود مردم اداره می شود”.

در برخی نقاط لاگوس مخصوصا در منطقه ماکاکو(منطقه زاغه نشین آن)، سطح زباله روی آب به قدری ضخیم است که حتی ماکیان روی آن راه می روند. با این همه، ساکنان لاگوس این شهر را “ونیزِ آفریقا” می نامند. در ماکاکو، هیچ نشانی از برق، آب آشامیدنی و یا حتی تلویزیون وجود ندارد. مردم در این منطقه با فرهنگ دریایی خود زندکی می کنند و مدام از ماهیگیری و دریا صحبت می کنند. در این راستا، یکی از ترس های اصلی مردم در ماکاکو این است که مبادا دولت به زور زاغه های آن ها را خراب کند و تلاش کند تا یک پروژه لوکس دیگر را در نزدیکی دریا بسازد. طراحان شهری بر این باورند که ماکاکو جلوه حقیقی شهر لاگوس را به نمایش می گذارد. وقتی مهندسی شهریِ قوی وجود نداشته باشد، شهروندان راه حل های خود را برای مقابله با مشکلات ارائه می‌کنند.

دولت نیجریه ارزیابی کرده که سطح آب در منطقه ساحلی لاگوس، ۲.۴ متر تا سال ۲۰۹۰ بالا خواهد آمد(در نتیجه تغییرات اقلیمی). امری که عملا منطقه زاغه نشین ماکاکو را نیز زیر آب خواهد برد. با این همه، هنوز اقدامات کمی برای مقابله با این مشکل انجام شده و صرفا در این رابطه فقط حرف زده می شود. در شهر لاگوس شاهد آن هستیم که برخی مناطق ثروتمند نشین، قویا توسط نیروهای امنیتی حراست می شوند و حتی در برخی مناطق برای حراست از این مناطق، دیوارهایی نیز احداث شده است. امری که حاکی از این است که منطقِ زندگی در لاگوس تا چه حد می توند ظالمانه و بی رحم باشد.

کارشناسان و تحلیلگران بر این باورند که شهر لاگوس روزانه نیاز به حدودِ دو میلیارد لیتر آب دارد. این در حالی است که تصفیه خانه های لاگوس روزانه فقط قادرند ۷۹۵ میلیون لیتر آب را تحویل شهروندان دهند. این هم یک نکته متناقض و کنایه آمیز است که شهر لاگوس با آن رو به رو است: این شهر با آب محاصره شده، با این حال آب کافی جهت تامین نیازهای خود در اختیار ندارد و مردم آن تشنه هستند.

ترافیک نیز یکی از مشکلات اساسی و بنیادین لاگوس است. مساله ای که حتی برخی ناظران و تحلیلگران را بر آن داشته تا لاگوس را پایتختِ ترافیک جهان خطاب کنند. این مساله قویا سرعت زندکی در لاگوس را پایین آورده و موجب شده تا افراد نتوانند بیش از یک یا دو قرار ملاقات در طول روز داشته باشند. لاگوس شهری شلوغ و آشفته است که بایستی مدام در آن هوشیار باشید».

منبع: نشریه اشپیگل

ترجمه: توریسم اینترنشنال

لینک:

https://www.spiegel.de/international/world/lagos-in-nigeria-a-week-in-the-world-s-most-chaotic-city-a-6d56ae7e-596b-40f1-b1ad-43ba0778a6c7