پس از روی کار آمدن خروشچف در شوروی، میزان تنش ها با غرب کاهش چشمگیری داشت؛ بطوریکه رهبران دو کشور تصمیم گرفتند نمایشگاهی با محوریت سبک زندگی مردم بومی برگزار کنند، اما همه چیز به این خوبی پیش نرفت و رهبران آمریکا و شوروی شروع به مشاجره کردند.
دو قطبی سازی روش قدیمی در رقابت های سیاسی، فرهنگی و…است. به این روش، روش دیو و دلبر هم می گویند. احزاب و چهره‌ها، گروه‌ها در این تکنیک سعی می کنند عرصه رقابت را به دو صحنه تقسیم کنند. یکی سیاه و دیگری سفید. البته خودشان سفید و رقیب شان سیاه.
این دو قطب هم معمولاً کاذب هستند و نیاز واقعی مردم را پوشش نمی دهند. اما با فشار تبلیغاتی زیاد و هیجان این دو قطبی کاذب را ایجاد می‌کنند. مثلاً دو قطبی خانم با حجاب و بی حجاب، که واقعاً اولویت اصلی کشور نیست، ولی به یک باره وایرال می‌شود!
مناظره آشپزخانه از اینجا شروع می‌شود که دو نمایشگاه بین ابرقدرت های قدیم دنیا یعنی شوروی و آمریکا برگزار شود و هر کشور یک نمایشگاه از زندگی و رویای خودشان را در کشور دیگر برگزار کنند.
بیش از ۲ میلیون روسی از غرفه‌های رنگارنگ این شهر فرنگ بازدیدکردند و برای اولین بار تجربه‌ای بصری از شیوه ی زندگی آمریکایی ها را به دست آوردند و از نزدیک لمس کردند که کدام امکانات تفریحی و رفاهی آمریکایی‌ها مایه رَشک(حسادت احساسی) دنیا شده‌است.
نیکسون، معاون رئیس‌جمهور آمریکا که برای افتتاح نمایشگاه به مسکو آمده بود، خروشچف دبیرشوروی را همراه خود به گردش در نمایشگاه بُرد. معاشرت آنها؛ هنگام حضور در یک آشپزخانه به مناظره‌ای بین این دو نفر دامن زد که به «مناظره آشپزخانه» معروف شد.
خرشچف می‌گوید: شما آمریکایی‌ها فکر می‌کنید مردم روسیه با دیدن این چیزها هاج و واج می‌شوند. واقعیت این است که تمام خانه‌های جدید ما از این نوع تجهیزات دارند. نیکسون هم می‌گوید: ما دوست داریم تنوع خودمان را به نمایش بگذاریم. ما نمی‌خواهیم یک مسئول دولتی که آن بالا نشسته به همه دستور یک جور ساختن خانه‌ها را بدهد.
در پایان خروشچف با توپ پُر به نیکسون گفت: تا ۷ سال دیگر، ما هم‌سطح آمریکا خواهیم شد و بعد برایتان دست تکان می‌دهیم. این اتفاق سبب شد که۶سال بعد در شوروی که اولین کشور سازنده ایستگاه فضایی بود، گورباچف با نوه خود یک تیزر در مورد خوردن پیتزا که سوغات امریکایی بود بسازد!
امروزه نمایشگاه های مجازی جای نمایشگاه های حقیقی را گرفته است. اینستاگرام یکی از کاربردهای دوقطبی سازیِ سبک زندگی، عقاید، بینش سیاسی و هزار مساله دیگر می‌باشد و ما را در معرض مقایسه دوگانه بین وضعیت خودمان و شرایط آرمانی دیگران، که توهمی بیش نیست؛ قرار می‌دهد