گرانترین شمشیر تاریخ جهان متعلق به تیپ سلطان افسانه ای می باشد که از آن به عنوان شمشیر فرمانروا یاد می شود.
به گزارش توریسم اینترنشنال؛این شمشیر که به تیپو سلطان افسانه‌ای تعلق داشته است، به عنوان سلاح وی در اتاق خواب پادشاه در طول سلطنتش بین سال‌های۱۷۸۲ تا ۱۷۹۹ استفاده می‌شد.
شمشیر تیپو سلطان، فرمانروای هند در نیمه دوم قرن هجده میلادی، پس از فروش به قیمت حیرت‌آور ۱۷.۵ میلیون دلار (۱۴ میلیون پوند) در حراجی بونهام لندن، به گرانترین شمشیر تاریخ تبدیل شد.
در ابتدا انتظار می‌رفت این شمشیر نهایتا ۲.۵ میلیون دلار (۲ میلیون پوند) به فروش برسد، اما این شمشیر پر زرق و برق با شکستن قیمت‌ها، نه تنها به گرانترین شمشیر جهان، بلکه به یک متاع هندی-اسلامی رکوردشکن هم تبدیل شد.
این شمشیر به لحاظ ساخت دارای ویژگی‌های منحصر به فردی است؛ از جمله آنکه به دلیل استفاده از فولاد هندی «ووتز» در ساخت آن، از سایر انواع فولاد شناخته شده در زمانه خود سخت‌تر بوده است
گفته می‌شود که شمشیرهای این دوره از تاریخ هند به راحتی به درون هر زره‌ای نفوذ پیدا می‌کرده و به لحاظ متالورژی از سایر ادوات جنگی متمایز بوده است.
بر روی دسته این شمشیر صفات خدا به زبان عربی طلاکاری شده است و از روی نوشته کتیبه‌هایی که بر تیغه آن حک شده و برخی از آن‌ها پس از مرگ او اضافه شده است، می‌توان فهمید که این «شمشیر فرمانروا» است.
بر اساس بیانیه مطبوعاتی که خانه حراج «بونهام» منتشر کرده است هنگامی که تیپو سلطان توسط نیروهای بریتانیا شکست می‌خورد، سربازان بریتانیایی در سال ۱۷۹۹ این شمشیر را از اتاق خواب پادشاه بیرون آورده و آن را «به پاس شجاعت و راهبری» سرلشکر «دیوید برد / David Baird» در فرماندهی کردن حمله‌ای که تیپو سلطان در جریان آن کشته شد، به وی هدیه می‌دهند
البته این یگانه شمشیر تیپو سلطان نبوده و حتی شمشیری که او در جنگ از آن استفاده کرده باشد هم نیست. شمشیرهای که سلطان هند در جنگ‌ها از آن استفاده کرده است، یا ناپدید شدند و یا در موزه‌های بریتانیا نگهداری می‌شوند.
تیپو سلطان به عنوان پیشگام توپخانه‌های موشکی هم شناخته می‌شود، چرا که در زمان حکومت او، از لوله‌های فلزی مملو از باروت به عنوان توپخانه دوربرد در برابر حملات بریتانیا استفاده می‌شد، که به طور قابل توجهی جلوتر از زمانه خود بود.
البته این توپخانه آنچنان مفید یا آسیب‌زننده نبودند، اما صداهای بلند و جرقه‌های درخشانی که از خود ساطع می‌کردند، برای ترساندن جدی نیروهای «کمپانی هند شرقی» کافی بود و می‌توان گفت که کاربردهای خاص خود را داشتند.
بیشتر بخوانید: